Ik heb en ben onderdeel van een fijne familie. Een familie met een verhaal, een verleden, aan beide kanten, een vormend geheel, een nest. Met eigenheden en eigen-aardigheden.
Grootdeels uitwonende kinderen. En een hond. Veel liefde, lachen, muziek en genieten. En soms gedoe. Gesprekken aan de keukentafel. Samen leven. Delen. Leren. De spiegels van elkaar voelen en er wat mee doen. Groeien. Au voelen. Geniete. Ieder de eigen toekomst creërend.
In liefde. Want liefde wijst de weg. Altijd.
Maskers.
Een deel van mijn leven heb ik doorgebracht achter mijn maskers. Veilige maskers.
Het masker van de stille. Het masker van het brave meisje. Het masker van de harde, noeste werker. Het masker van de pleaser, de sterke, degene die zorgde.
En in de loop van de tijd ging het wringen. Pasten de maskers niet meer.
Zo verlangend naar echtheid. uiten. zijn in alle buiten-de-lijntjes-kleurende facetten die ik voelde, die vanbinnen. Mijn eigen ruimte. Vrijheid. Wilde mijn eigen speelse ik achter de maskers vandaan laten komen. Mijn eigen ritme volgen. Mijn eigen weg gaan.
En dat heb ik gedaan. Met vallen en opstaan. Soms aarzelend. Vaak er diep induikend. Zingend, schrijvend, luisterend, tekenend, beeldhouwend, coachend, mezelf re-creërend in alle opzichten. Tot een gevoel van diep thuis zijn.
Met alle ruimte en vrijheid en liefde als gids.
Aan de keukentafel
Da’s een fijne plek voor mij. Even bijpraten. Borrelen. Koken. Eten. Schrijven. Stil zijn. Werken. Spelletjes doen. Broek~pies~lachen. Verhalen delen. Zijn. Een plek waar niets hoeft. Elke dag opnieuw ont-moeten & ont-haasten.
